Erik Menkveld (1959-2014)

‘Heerlijk werk’, zei Erik Menkveld altijd weer over zijn tijd als (parttime)redacteur bij Cossee, ‘het gaat ergens over!’ Auteurs als Hans Croiset, Mariette Haveman, Jan van Mersbergen, Rita Verschuur en Jowi Schmitz waren zeer te spreken over Eriks opbouwende precisie en vriendelijke manier van kritiek. Als schrijver met een feilloos oog voor het ambacht wist hij heel goed duidelijk te maken in hoeverre een verhaallijn, een beeld of een gekozen perspectief een roman of een gedicht verbeterden, of waarom juist niet.

Bijzonder aanstekelijk ook zijn enthousiasme over ‘de meesters’, bijvoorbeeld als hij het nieuwe manuscript van J.M. Coetzee gelezen had, wist hij met een paar zinnen aan te geven, waarom hij het zo meesterlijk vond. Geen groter plezier, dan met hem over schrijvers, dichters en muzikanten te praten, en het verband tussen deze kunsten. Zijn eigen roman Het grote zwijgen laat dit op een indrukwekkende manier zien. Wij zullen Eriks speelse intelligentie node missen.

EVEN

Ga maar even zitten
denken aan zeer bepaald
maar willekeurig zand
ergens in de aarde,
een verloren compositie
van Anonymus, gevaar
dat iemand liep in 1860,
alle lucht die Coltrane
ooit heeft ingeademd –
en kijk eens wat een kleuren
in de ramen van je tijdelijke
huis bij lage zon.

Erik Menkveld, uit De karpersimulator, 1997


Bedrijfsuitje Cossee naar Berlijn, december 2007