Van al mijn herinneringen, van die eindeloze reeks ervaringen uit mijn leven, is de pijnlijkste de herinnering aan de enige moord die ik heb begaan. Sinds het moment dat die plaatsvond, kan ik me geen dag heugen dat ik er geen spijt over heb gevoeld. Ik ben nooit bang geweest dat ik ervoor gestraft zou worden, aangezien dit alles zich onder zeer uitzonderlijke omstandigheden had afgespeeld en het geen twijfel leed dat ik niet anders had kunnen handelen.

Bovendien was er niemand, behalve ikzelf, die er weet van had. Het was een van die talloze voorvallen uit de Burgeroorlog geweest; in de loop van de gebeurtenissen van toen kon dit gezien worden als een onbetekenend detail, te meer daar tijdens die luttele minuten en seconden die aan dit voorval voorafgingen de afloop ervan alleen ons beiden interesseerde – mij en die andere persoon, die ik niet kende. Daarna was ik alleen. Niemand anders had er deel aan gehad.

Ik zou niet precies kunnen beschrijven wat er daarvoor gebeurd was, want alles speelde zich af binnen die vage en bedrieglijke contouren die karakteristiek zijn voor haast iedere strijd tijdens iedere oorlog, waarvan de deelnemers zich geenszins realiseren wat er in werkelijkheid gebeurt. Het was zomer, in het zuiden van Rusland; al vier dagen en nachten waren ononderbroken en wanordelijke troepenverplaatsingen aan de gang die vergezeld gingen van beschietingen en gevechten op wisselende locaties.

Elk besef van tijd was ik kwijt en ik zou zelfs niet kunnen zeggen waar ik me op dat moment precies bevond. Ik herinner me alleen de sensaties die ik op dat moment ervoer en die ik ook onder andere omstandigheden had kunnen ervaren – een gevoel van honger, van dorst en van een verschrikkelijke vermoeidheid; al meer dan twee etmalen had ik niet geslapen.

Het was vreselijk warm, in de lucht kringelde een steeds flauwer wordende geur van rook; een uur daarvoor hadden we een bos achter ons gelaten dat aan één zijde in brand stond; daar waar het zonlicht niet binnendrong kroop langzaam een reusachtige vaalgele schaduw voort. Ik was doodmoe en wilde niets anders dan slapen, op dat moment kon ik me geen groter geluk voorstellen dan daar te blijven, op het verzengde gras te gaan liggen, terstond in slaap te vallen en alles om me heen volkomen te vergeten. Maar daar was geen denken aan en ik liep verder door die hete en slaperige nevel, slikte af en toe mijn speeksel weg en wreef van tijd tot tijd in mijn door slapeloosheid en hitte geïrriteerde ogen. Ik weet nog dat ik toen we door een klein bosje liepen een kort moment – zo dacht ik zelf – tegen een boom leunde en staande insliep, onder het geluid van de schoten waaraan ik al lang gewend was geraakt. Toen ik mijn ogen open deed was er niemand in de buurt.

Ik doorkruiste het bosje en liep verder over een weg, in de richting waarin, naar ik aannam, mijn kameraden waren voortgegaan. Vlak daarna werd ik ingehaald door een kozak op een snel roodbruin paard, hij zwaaide naar me en riep iets onverstaanbaars. Even later had ik het geluk dat ik een magere zwarte merrie aantrof, van wie de bezitter kennelijk gedood was. Ze droeg een kozakkenzadel en teugels; ze at gras en sloeg voortdurend met haar lange, schrale staart. Toen ik was opgestegen, zette ze onmiddellijk een gezwinde galop in.

Ik reed over een verlaten, slingerende weg; hier en daar waren kleine bosschages die me het zicht op enkele krommingen in de weg ontnamen. De zon stond hoog, de lucht steunde haast van de hitte. Ofschoon ik snel voortreed heb ik ten onrechte de herinnering bewaard dat alles heel langzaam ging. Nog altijd snakte ik ernaar te slapen, mijn lichaam en mijn bewustzijn waren doortrokken van die wens en daardoor leek alles ondraaglijk lang te duren, hoewel dat in werkelijkheid natuurlijk niet zo geweest kan zijn.

Gevochten werd er niet meer, het was stil; voor noch achter me was iemand te zien. En toen, in een bocht in de weg, die op die plek bijna een rechte hoek vormde, zeeg van het ene moment op het andere mijn paard in volle galop neer. Samen met haar stortte ik in een zachte en – want ik had mijn ogen dicht – donkere ruimte, maar ik slaagde erin mijn voet uit de stijgbeugel los te maken en bezeerde me bij het vallen nauwelijks. Een kogel had mijn paard in het rechteroog getroffen en haar hoofd doorboord. Toen ik was opgekrabbeld draaide ik me om en zag dat niet ver van me vandaan, in een zware en naar mijn idee trage galop, een ruiter naderde op een enorm wit paard. Ik herinner me dat ik allang geen geweer meer had, waarschijnlijk had ik het laten liggen in het bosje nadat ik in slaap was gevallen.

Maar ik had nog een pistool dat ik met enige moeite uit de nieuwe, strakke holster trok. Met dit ding in mijn handen bleef ik een paar tellen staan; het was zo stil dat ik heel duidelijk het droge snikken van de hoeven op de door de hitte opengebarsten aarde hoorde, de zware ademhaling van het paard en nog een geluid, dat klonk als het snel heen en weer schudden van een bundeltje metalen ringen. Daarna zag ik dat de ruiter zijn teugels losliet en zijn geweer, dat naar achteren had gehangen, naar zijn schouder schoof.

Op dat moment schoot ik. Hij maakte in zijn zadel een schokkerige beweging, zakte eruit en viel langzaam op de grond. Een minuut of twee, drie bleef ik onbeweeglijk staan waar ik stond, naast het kadaver van mijn paard. Ik was nog steeds overmand door slaap en voelde nog steeds diezelfde loden vermoeidheid. Maar de gedachte drong zich op dat ik niet wist wat me te wachten stond en hoe lang ik nog te leven had – en de onstuitbare wens om te zien wie ik had gedood bracht me ertoe me in beweging te zetten en naar hem toe te lopen. Nooit heb ik ergens een afstand met zoveel moeite afgelegd als deze vijftig of zestig meter die me scheidden van de gevallen ruiter; maar ik heb ze afgelegd, voetje voor voetje over de opengebarsten hete aarde.

Uiteindelijk stond ik vlak bij hem. Het was een man van een jaar of twee-, drieëntwintig; zijn muts was afgegleden, zijn blonde hoofd lag, opzij gedraaid, op de stoffige weg. Hij had een nogal knap gezicht. Ik boog me over hem heen en zag dat hij stervende was; roze schuimblazen vormden zich tussen zijn lippen en sprongen uiteen. Hij opende zijn troebele ogen, zei niets en sloot ze weer. Ik stond over hem heen en keek naar zijn gezicht, terwijl ik het nu overbodige pistool in mijn verstijfde vingers geklemd hield.

Plotsklaps droeg een lichte warme windvlaag uit de verte het nauwelijks hoorbare getrappel van een stel paarden naar me toe. Ik werd me ervan bewust dat er wellicht gevaar dreigde. Het witte paard van de stervende stond, met de oren argwanend gespitst, op een paar passen van hem vandaan. Het was een enorme hengst, schoon en goed verzorgd, zijn rug enigszins donker door het zweet. Hij beschikte over een uitzonderlijke vurigheid en uithoudingsvermogen; een paar dagen voordat ik Rusland verliet verkocht ik hem aan een Duitse kolonist, die me van een grote hoeveelheid proviand voorzag en me een aanzienlijke som volstrekt waardeloos geld betaalde.

Het pistool waarmee ik had geschoten – het was een prachtige parabellum – wierp ik in de zee, en er restte me van dit alles niets dan de kwellende herinnering die mij langzaam overal volgde waarheen het lot mij bracht. Hoe meer tijd er echter verstreek, hoe meer ze verbleekte, totdat ze uiteindelijk haar oorspronkelijke karakter van onherstelbare en brandende spijt vrijwel verloren had. Vergeten kon ik dit alles echter nooit. Menigmaal – of het nu zomer was of winter, aan de oever van de zee of diep in het vasteland van Europa – wanneer ik zonder ergens aan te denken mijn ogen sloot, kwam ineens, uit het diepst van mijn geheugen die hete dag in het zuiden van Rusland weer naar boven en al mijn sensaties van toen keerden met dezelfde hevigheid terug.

Ik zag weer die gigantische grauwroze schaduw van de brand in het bos en hoe die traag voortschreed, begeleid door het knakken van brandende takken en twijgen, ik voelde die onvergetelijke, kwellende vermoeidheid en het haast onbedwingbare verlangen om te slapen, de onbarmhartige schittering van de zon en ten slotte in de vingers van mijn rechterhand de woordeloze herinnering aan de zwaarte van het pistool, de sensatie van de ruige kolf, die zijn afdruk als het ware voor altijd op mijn huid heeft nagelaten, het lichte heen en weer bewegen van de zwarte korrel voor mijn rechteroog – en daarna dat blonde hoofd op de grauwe, stoffige weg en het gezicht, veranderd door de nadering van de dood, die dood die ik, ja ik, een moment tevoren uit de onbekende toekomst had opgeroepen.

Download het fragment als PDF

'Een meeslepende vertelling uit 1948 over schuld en boete, in de beste Russische traditie, vermengd met een vleug Frans existentialisme. De fenomenale vertelstem van de anonieme jongeman, die voor het leven getekend is door de Russische geschiedenis, maakt Het fantoom van Alexander Wolf toch uniek.' - De Standaard ****

'Voortreffelijke Nederlandse vertaling. Gazdanov weet in vijf bladzijden de intieme sfeer van het allesbepalende gevecht neer te zetten. Agejev, Nabokov en Gazdanov hebben het ondergangsgevoel van het Russische nihilisme als weinig anderen genadeloos beschreven.' - NRC Handelsblad ****

‘Gazdanov schrijft in de aloude Russische verteltraditie en sleept je aan je haren het verhaal in. De fenomenale vertelstem van de anonieme jongeman, die voor het leven getekend is door de Russische geschiedenis, maakt Het fantoom van Alexander Wolf uniek.’ – De Groene Amsterdammer

‘Gazdanov schrijft het op als een intensief gesprek diep in de nacht. Soms zindert het en soms meandert het verhaal, maar hij is virtuoos droevig in elke zin. Gazdanov laat zijn Russen tevergeefs zoeken naar de zin van het leven.’ – Vrij Nederland

‘De beeldende, niet te overdadige schrijfstijl van Gazdanov heeft na ruim zestig jaar niets aan kracht ingeboet. Net als John Williams in Stoner slaagt deze schrijver erin om kleine alledaagse dingen groots te schrijven. Maar in vergelijking met Williams maakt Gazdanov zijn verhaal spannender.’ – PZC

'Geraffineerde, haast hallicunerende sc̬nes. Romans als deze zijn een balsem voor de menselijke ziel.' РBoek Magazine

'Ik genoot zó van Gajto Gazdanovs HET FANTOOM VAN ALEXANDER WOLF' - Edward van de Vendel ‏@edwardvdvendel

'Een tijd geeft de aard van deze roman zich niet helemaal bloot. Wanneer dat dan toch gebeurt, blijkt Gajto Gazdanovs Het fantoom van Alexander Wolf inderdaad een herontdekt juweeltje te zijn. Het fantoom van Alexander Wolf is niet de platte thriller die het ook had kunnen zijn, het is vooral een subtiele en gelaagde filosofische roman. Gazdanovs nostalgische mijmerstijl, perfect gevangen in Yolanda Bloemens vloeiende vertaling, schittert in het ingetogen literair-filosofische pareltje dat Het fantoom van Alexander Wolf is.' - 8weekly.nl ****1/2

'Gazdanov is er dan ook in geslaagd om aan het einde van het verhaal een verrassend plot bloot te leggen. Maar de Russische schrijver heeft nog meer kwaliteiten. In een boek over liefde, leven en dood formuleert hij de ene filosofische uitweiding na de andere. Soms zelfs zó uitgebreid, dat de lezer de weg kwijt raakt. Toch is het knap om de zin van het leven te bespreken door middel van prachtige passages in minder dan tweehonderd pagina’s. Het maakt het levensverhaal tot een diepgaande roman van kwaliteit, waarmee de mainstream boeken die makkelijk weg te happen zijn aan de kant worden geschoven. De goeie ouwe leescultuur wint het van de populistische literatuur. Gazdanov blijkt niet voor niets te zijn herontdekt.' - Cultuurbewust.nl ****

'Een fascinerend en gelaagd boek dat spannende avonturen en reflectieve passages mooi in evenwicht houdt.' - Christelijk Weekblad

'A work of great potency ... it punches very much above its weight, and I have a hunch that what's in it will stay with you for the rest of your life.' – The Guardian

'If Proust had been a Russian taxi driver in Paris in the 1930s...' – L'Express

'This is an original at work, that originality perceived as it were through a veil, as an intrigue, an enigma … offering a perception of reality, of death and guilt and the effects of both.' – The Times

'Quick-paced, taut prose … rendered beautifully in Karetnyk’s accomplished new translation.' – Independent on Sunday

‘Wie dit boek leest, houdt daarna nog meer van het leven!’ – Maxim Biller

‘Ik lees het met groot plezier, ja, enthousiasme.’ – Maxim Gorki

‘Nadat ik Gazdanovs proza ontdekte, had ik het zeldzame gevoel van een openbaring.’ – Viktor Jerofejev

‘Wat een schitterende verteller in deze Gazdanov. Hij combineert het talent van de verteller met dat van de schrijver. Zijn zinsconstructies worden nooit vermoeiend, hun vertraagde ritme houdt de lezer volledig in de band.' – Juri Iwask

'Sinds een eeuwigheid heb ik niet zo'n fijne, menselijke en ontroerende roman gelezen! Een aanvulling op de wereldliteratuur.' – Die Zeit

‘Een prachtige filosofische roman vermomd als detective, geschreven in een taal die uitnodigt om hardop voor te lezen.’ Erik Hoekstra – Boekhandel Broekhuis, Hengelo

‘Vanaf de eerste pagina word je in het verhaal gezogen. Je hebt niet het idee dat je een roman leest uit 1947, maar een hedendaagse vertelling. Een vertelling over ontmoetingen uit het verleden, de tijd die voortgaat, liefde en passie. Een avontuur om te lezen en bovenal een zeer verrassend plot.’ Arno Koek – Boekhandel Blokker, Heemstede

‘Een klassieke, wonderschone roman waarin alle menselijke deugden en ondeugden prachtig tot  uiting komen.’ Marieke Cobelens – Boekhandel De Dolfijn, Amsterdam

‘Het fantoom van Alexander Wolf leest als een verloren gewaand manuscript van Arthur Conan Doyle, maar dan wel een bevolkt door personages uit de koker van Dostojevski. Een magistrale metafysische detective.’ Steven Van Ammel – Passa Porta Bookshop, Brussel

‘Nu weet je weer waarom het woord wereldliteratuur bestaat.’ Anthoni Fierloos – Boekhandel Het Paard van Troje, Goes

‘Oh, een vrouw te beminnen als Jelena Nikolajevna. Of preciezer: je mee te laten slepen in de gevoelens van de hoofdpersoon voor haar.’ Hubert van Belois – Boekhandel Maximus, Rotterdam

‘Het fantoom van Alexander Wolf is een terecht opgevist pareltje over leven, liefde en dood.’ Gert Debie – Boekhandel Het Voorwoord, Heist-op-den-Berg

‘... Zo kort, maar het houdt je des te langer bezig.’ Robert-Jan Wesley – Boekhandel De Tribune, Maastricht

‘Het is een fantastisch boek, ik kan niet wachten om het aan onze klanten te mogen verkopen.’ Jente Algoed – FNAC, Brussel

‘Gazdanov vond ik prachtig. Uiteraard. Kan niet missen.’ Monique Burger – De Nieuwe Boekhandel, Amsterdam

‘Dit boek is ronduit fantastisch. Daar komt het literaire publiek zeker groots op af. Mooi dat jullie de vertaling brengen!’ Rob Luckerhof – Kennemer Boekhandel, Haarlem

‘Wat een geweldige uitwerking van De tuinman en de dood. Prachtig!’ Hans de Sain – De Algemene Boekhandel, Amersfoort

‘Een boek waarin niet alleen de hoofdpersoon steeds aan het twijfelen wordt gebracht of de soldaat dood is geschoten. Ook als lezer blijf je steeds in het ongewisse wat waar is. Het verhaal doet daardoor magisch-realistisch aan en de werkelijkheid achterhaalt die gedachte ook wel: de soldaat kan dus niet dood zijn! Maar toch blijft het knagen en steeds als de “dode soldaat” in het verhaal naar de achtergrond gaat en het leven verder gaat, duikt hij toch steeds weer op. Dan komt-ie in volle vaart weer in beeld en zijn invloed wordt steeds belangrijker. Het einde van het boek is fenomenaal en is ook iets waar “Russen” patent op kunnen aanvragen. Groots en heftig net als een krachtige symfonie!’ Wim Krings – Boekhandel Krings, Sittard

‘Het is een werkelijk fantastisch boek dat ik gerust aan eenieder kan aanraden’ Gert Brouns – Boekhandel Limerick, Gent

'Een intrigerend plot. De zoektocht naar Alexander Wolf leidt tot een reeks buitengewone ontmoetingen die de held van dit verhaal meermaals doet filosoferen over toeval en noodlot.' – de Volkskrant ***

Edward van de Vendel @edwardvdvendel
'Goed feit van onze tijd: klassieke-auteurs-waardering. Ik genoot van Sandór Marai, Karel Capek, John Williams en geniet van Gajto Gazdanov.'

Boekhandel Roelants @RoelantsBoeken
'vindt #Gazdanov's 'Het fantoom van Alexander Wolf'' een zeer elegant boekje'

Arie Boomsma @arieboomsma
'Wat een heerlijke openingszin in Gajto Gazdanov's 'Het fantoom van Alexander Wolf'. Mooi boek!'

'Dat de roman van Gajto Gazdanov wel een aanrader is, is dan weer wel een zekerheid.' - CuttingEdge.be ***

Blogrecensie van Het fantoom van Alexander Wolf

Het fantoom van Alexander Wolf is zonder meer fascinerend. De naamloze verteller - wiens biografie op veel punten sterk lijkt op die van Gazdanov - verhaalt over zijn ervaringen in de Russische Burgeroorlog en zijn huidige leven in Parijs. De lezer wordt meteen door het verhaal gegrepen aangezien het boek start met de beschrijving door de verteller van een voor hem bijna-fatale episode tijdens die Burgeroorlog.

Bron: Ferdidelange.blogspot.nl

Bespreking op 8weekly.nl

Het leven van de verteller van deze roman, een naamloze journalist in het Parijs van het Interbellum, wordt beheerst door een moord die hij jaren geleden gepleegd heeft. Hij was soldaat tijdens de Russische Burgeroorlog en er valt wat voor te zeggen dat het geen moord was, maar zelfverdediging.

Bron: 8weekly.nl

Blogrecensie op Nadelunch.com

Het fantoom van Alexander Wolf verscheen in 1948 voor het eerst in een Russisch literair tijdschrift te New York. Er wordt gezegd dat Gazdanov toen qua faam zelfs Nabokov naar de kroon stak. Vertalingen van zijn werk lieten lang op zich wachten, en daarmee ook zijn bekendheid als schrijver. Dit najaar publiceerde uitgeverij Cossee de eerste Nederlandse uitgave van de roman en onttrok Gazdanov zo aan de vergetelheid.

Bron: Nadelunch.com

Bespreking op CuttingEdge.be

De roman begint als een thriller. Een naamloze journalist leeft dag in dag uit met spijt over hoe hij in de oorlog een man van zijn paard schoot. Hij denkt dat hij de man vermoord heeft tot hij op een dag een boek in handen krijgt waarin de schrijver, Alexander Wolf, vertelt hoe een jongeman hem jaren geleden van zijn merrie knalde. Het kan geen twijfel zijn dat de man die de journalist vermoord dacht te hebben, en Alexander Wolf één en dezelfde persoon zijn. De hoofdpersoon gaat naar Wolf op zoek.

Bron: CuttingEdge.be

Blogbespreking op WeBooks.nl

5 redenen op Het fantoom van Alexander Wolf te lezen:
1) Bij herlezing heb je twee verschillende boeken gelezen, dat bespaart geld
2) Nadat je het boek dichtgeslagen hebt, blijft het je bezighouden. Ook na de tweede keer.
3) Op feestjes kun je goede sier maken met de koppeling fantoom van Alexander Wolf en het existentialisme van Albert Camus
4) Het is slechts 172 bladzijden dik dus in een weekend gepiept, maar pas op, zie 1) en 2).
5) “En aangezien wij nog bestaan, is misschien nog niet alles verloren.”

Bron: WeBooks.nl

Bespreking op Cultuurbewust.nl

Na landen als Duitsland, Engeland, Frankrijk en Israël volgt ook Nederland met een herpublicatie van Het fantoom van Alexander Wolf. Al snel nadat de uitgeverijen Cossée en Lebowski de klassieker uit 1947 lanceerden, stroomden de positieve reacties binnen. Zo zou het ‘de nieuwe Stoner’ zijn, is het een opgegraven literaire schat, een herontdekt meesterwerk en een ‘vergeten pareltje’. Het blijken terechte uitspraken.

Bron: Cultuurbewust.nl

Das Magazin bespreekt Alexander Wolf in de Volkskrant

Zaterdag staat het derde deel van de Das Mag Dialogen in de Volkskrant, waarin Daniël van der Meer en Toine Donk vier weken lang ouwehoeren over Het fantoom van Alexander Wolf door Gajto Gazdanov. Hieronder deel twee: het boek als liefdesroman. ‘Het was Jan Smit die ooit zei: Leef nu het kan.’

Bron: Dasmag.nl

Blogrecensie van Het fantoom van Alexander Wolf

Gazdanov bouwde het verhaal zeer goed op met oog voor detail, zo blijkt ook uit het nawoord. Hij had maar liefst drie verschillende eindes bedacht voor Het Fantoom van Alexander Wolf. Gelukkig opteerde hij voor het enige juiste einde. De andere twee zouden afbreuk gedaan hebben aan de opbouw van het verhaal.

Bron: MeneerJacques.wordpress.com

Recensie van Boekhandel Roelants

Wat tussen de eerste en de laatste pagina staat is een geweldig verhaal. Waarom? De spanning houdt je als lezer vast, de gesprekken en bespiegelingen over de belangrijke dingen in ons bestaan, leven en dood (‘dood is het afbreken van het ritme’), liefde en haat, worden op een prachtige manier verwoord, in vloeiende deinende zinnen, en de vertaling is schitterend. De vertaalster maakt gebruik van de eenvoudigste stijlfiguren zoals alliteratie en binnenrijm en bereikt daarmee een optimaal effect: ‘met dodelijk dierlijke domheid in hun ogen’. De sfeer is die van de Russische literatuur in het begin van de vorige eeuw. Ik las het boek tijdens mijn vakantie, alle tijd dus, maar het had langer mogen duren. Net zo romantisch als de auteur dacht ik aan het eind aan een zin uit het boek, met een kleine variant: ‘…ik hoorde hoe het portier (boek) met een zacht snikkend geluid dichtsloeg’.

Bron: Roelants.nl

Das Magazin bespreekt Alexander Wolf in de Volkskrant

Deze zaterdag staat het tweede deel van de Das Mag Dialogen in de Volkskrant, waarin Daniël van der Meer en Toine Donk vier weken lang ouwehoeren over Het fantoom van Alexander Wolf door Gajto Gazdanov. Hieronder deel een: het boek als detective. ‘Misschien is het allemaal uiteindelijk toch niet zo treu­rig.’

Bron: Dasmag.nl

Recensie in Vrij Nederland

Gazdanov laat zijn Russen tevergeefs zoeken naar de zin van het leven. De gangsterplot waarmee het verhaal uiteindelijk eindigt, verlost het hoofdpersonage niet. Noch de ontmoeting met Alexander Wolf, zijn slachtoffer, de schim, de knappe man, de succesvolle Engelse schrijver. Zou Alexander Wolf soms Vladimir Nabokov zijn?

Bron: VN.nl

Voorpublicatie op Athenaeum.nl

13 september verschijnt Gajto Gazdanovs moderne klassieker Het fantoom van Alexander Wolf, vertaald uit het Russisch door Yolanda Bloemen, met een nawoord van Rosemarie Tietze. 'Samen met haar stortte ik in een zachte en – want ik had mijn ogen dicht – donkere ruimte, maar ik slaagde erin mijn voet uit de stijgbeugel los te maken en bezeerde me bij het vallen nauwelijks. Een kogel had mijn paard in het rechteroog getroffen en haar hoofd doorboord. Toen ik was opgekrabbeld draaide ik me om en zag dat niet ver van me vandaan, in een zware en naar mijn idee trage galop, een ruiter naderde op een enorm wit paard.'

Bron: Athenaeum.nl

Fragment op Manuscripta.nl

Deze zomer zijn er een paar meesterwerken uitgegeven van schrijvers waarvan je waarschijnlijk nog nooit had gehoord (denk aan Stoner, of Alles wat is). In september verschijnt er een nieuwe literaire herontdekking: Het fantoom van Alexander Wolf van Gajto Gazdanov.

Bron: Manuscripta.nl

Recensie in The Irish Times

In this eerie 1940s novel, an emigre journalist is tormented by memories of killing a man in the Russian Civil War.

Bron: IrishTimes.com

Recensie in The Independent

Spectre was one of two novels in which Gazdanov used a thrillerish plot to make his digressive, lyrical writing more dynamic. He spends much time questioning how writing reveals authorial character – on meeting Wolf, the narrator cannot square his rough manner with the "quick-paced, taut prose" of his stories. That pace is as much a feature of Gazdanov's writing as it is of Wolf's (or of Nabokov's), and it is rendered beautifully in Karetnyk's accomplished new translation.

Bron: Independent.co.uk

Recensie in The Guardian

Another Russian masterpiece by someone I've never heard of – and this one punches well above its weight.

Bron: Guardian.co.uk