Hugo Hartung (1902-1972) werkte na zijn studie als toneelacteur bij de Landesbühne in München, waar hij schrijvers als Frank Wedekind leerde kennen. Vanaf 1931 schreef hij hoorspelen voor de radio en teksten voor het beroemde satirische blad Simplicissimus. In 1936 werd hem een schrijfverbod opgelegd. Na de oorlog publiceerde hij een aantal romans en verhalen, zijn doorbraak kwam in 1957 met Wir Wunderkinder. Zijn romans zijn in vele landen vertaald en vele malen verfilmd.
In 1969 ontving hij de prestigieuze Eichendorff-Literaturpreis. Hartungs Wij wonderkinderen verscheen in Nederland eerst als hoorspel. De roman, in een ontoereikende vertaling verschenen in 1962, ontving goede recensies, maar is sindsdien ten onrechte in vergetelheid geraakt. Misschien was het voor Hartungs (zelf) ironische en melancholieke blik op de geschiedenis nog te vroeg.